انتقاد فرزند شهید منا

نیمه خرداد امسال، نهضت انقلاب‌اسلامی ۶۰ ساله شد؛ حرکتی تاریخی که ۱۵ سال آن در دوره «نهضت» و ۴۵ سال آن در دوره «نظام» سپری شد. اینک از پی این ۶۰ سال این پرسش ممکن است مطرح باشد که این نهضت و نظام چه حاصلی داشته و رهاورد‌های آن چه بوده است، و در واقع اگر این نهضت رخ نمی‌داد و مسیر تاریخ ایران و جهان بر همان مدار سابقش که قدرتمندان می‌خواستند پیش می‌رفت، در چه وضعیتی بودیم. پاسخ به این سؤال، مجالی مستوفا می‌طلبد، اما به‌اختصار و در سه جنبه کلی به آن می‌توان پرداخت:۱- نهضت امام خمینی در ۱۵ خرداد ۴۲، مقابله‌ای جدی با برنامه‌ای بود که برای تحکیم وابستگی و دین‌زدایی از جامعه ایران تدارک شده بود. تصور امریکایی‌ها آن بود که دین اسلام فقط در لایه‌های سنتی جامعه ایران حضوری محدود دارد و آن نیز قابل تضعیف شدن است. نهضت امام نه‌تن‌ها باطل بودن این تصور را اثبات کرد، بلکه کل پروژه امریکایی‌ها را نقش بر آب کرد. امروزه گاه ادعا می‌شود که دینداری مردم ایران پیش از انقلاب بیش از امروز بوده و مردم مثلاً الآن دین‌گریزتر شده‌اند. چنین ادعایی معمولاً بدون در نظر گرفتن تلاش همه‌جانبه رژیم پهلوی برای دین‌زدایی از جامعه ایرانی مطرح می‌شود. اگر به پروژه‌های متعددی که برای توسعه فساد و فحشا در جامعه ایران از سوی دستگاه‌های دولتی رژیم شاه بنگریم، وقوع «انقلابی به نام خدا» در ایران ۱۳۵۷ به معجزه‌ای بزرگ می‌ماند. بی‌شک اگر آن روند ادامه می‌یافت، بخش‌های زیادی از جامعه ما، خصوصاً جوانان در وضعیتی به‌مراتب بدتر از برخی مظاهری که گاه مدعیان به آنان استناد می‌کنند، قرار داشت. در عین حال امروز سطح تقوا و فهم از معارف والای اسلامی در بخشی از جوانان ما تا آن حد افزایش یافته که مشتاقانه عاشق شهادت در راه خدا ه انتقاد فرزند شهید منا...

منقول است «پیامبر خدا حضرت عیسی از محلی در گذر بود. پیرمردی را دید که مشغول کشت و کار بود. عیسی علیه‌السلام برای آنکه تأثیر امید و نومیدی را در رفتار او مشاهده کند، دست به دعا بلند کرد و به خداوند عرضه داشت بارالها، امید را از دل او بیرون ببر. در این لحظه پیرمرد دست از کار کشید. عیسی باز دعا کرد. خداوندا او را با امیدواری پشتگرم فرما. آنگاه پیرمرد دوباره مشغول کار شد. عیسی نزد پیرمرد رفت و از او علت کارش را پرسید. پیرمرد گفت در مرتبه اول با خود گفتم من پیر و ناتوانم، ممکن است امروز یا فردا بمیرم، چرا به خود این همه زحمت دهم. با این اندیشه بیل را به یک طرف انداختم و خوابیدم! ولی کمی که گذشت با خود گفتم شاید من سال‌ها زنده بمانم و اکنون هم که زنده هستم و انسان تا زنده است وسایل زندگی برایش لازم است و باید برای خود زندگی آبرومندی تهیه نماید، این بود که برخاستم و بیل را برداشتم و مشغول کار شدم».این روایت چه صحیح باشد، چه نباشد، امید با انسان همین‌گونه عمل می‌کند. اما پیچیدگی دوران مدرن آن است که افسون این زمانه، یعنی رسانه و فضای مجازی، گاه یکجا با میلیون‌ها جوان همان می‌کند که بر پیرمرد مذکور گذشت. کانون اصلی این پروژه «امیدزدایی» در قالب تاریک ساختن آینده در ادراک مخاطبان، و به‌ویژه جوانان، است. «آینده» چیزی است که هنوز محقق نشده و در واقع برای ما مفهومی است انتزاعی. ملغمه‌ای از پیش‌بینی‌ها و آرزو‌های ما است که آینده را در ذهن ما متبادر می‌سازد. آینده دقیقاً مرتبط با ادراک است و در عملیات ادراکی، شکل‌دهی به آینده در ذهن مخاطب از اهداف مد نظر است. اینکه «آینده ذهنی» تا چه حد زیبا و دست‌یافتنی باشد، می‌تواند به تلاش بیشتر جامعه برای تحقق آن بینجامد و در مقابل این آینده اگر تار انتقاد فرزند شهید منا...

به طور متعارف، قبل از هر انتخاباتی چهار مسئله مشارکت، رقابت، سلامت و امنیت انتخابات در حوزه نخبگانی مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد و امسال هم که دو انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان را در پیش داریم چنین بحث‌هایی کم‌وبیش مطرح است. در دور پیش رو چالشی‌ترین بحث‌ها در حوزه مشارکت است و هر یک از صاحب‌نظران دیدگاه خود را مطرح می‌کند. اما راهکار افزایش مشارکت عمومی در انتخابات چیست و چه باید کرد؟ طیفی از جریانات سیاسی دو گزاره را به‌عنوان پیش‌فرض پذیرفته‌اند و سعی می‌کنند بر همگان بقبولانند که «مشارکت نتیجه رقابتی شدن انتخابات است» و «رقابتی شدن انتخابات در صورت حذف نظارت استصوابی ممکن است.» این گزاره‌ها جدا از اینکه نفع سیاسی گویندگانشان را تا حدی آشکار می‌کند، در واقع در نتیجه «سیاسی دیدن پدیده انتخابات» است. حال‌آنکه انتخابات هرچند متصل به «امر سیاسی» است، اما مشارکت در آن پدیداری کاملاً «اجتماعی» است. درست است که بازیگران اصلی انتخابات سیاسیون و نظام سیاسی هستند، اما پیوستن عموم مردم به آن ناشی از درک و کنش اجتماعی‌شان است. بازیگران سیاسی معمولاً افراد پیرامون خود، اعضای احزاب ستاد‌های انتخاباتی و هواداران دوآتشه خود را می‌بینند و درک عمیقی از خیل عظیم مردمی که سیاست‌ورز حرفه‌ای نیستند، ندارند.  چپ‌گرایان سابق پس از آنکه کرسی قدرت را در دوم‌خرداد ۱۳۷۶ به دست آوردند و بعد نام اصلاح‌طلب بر خود نهادند و «توسعه سیاسی» را شعار خود قرار دادند، روزبه‌روز هرچه بیشتر در این دام (ادراک از لایه‌های پیرامون خود و نفهمیدن عامه مردم) افتادند. حتی سقوط سیاسی نیز آن‌ها را متوجه این خطای راهبردی نکرد و تنها واکنششان زدن برچسب «پوپولیست» به رقبای سیاسی‌شان بود. طیفی دیگر از جریانات سیاسی انتقاد فرزند شهید منا...

یکی از شگفتی‌های تحولات اخیر منطقه را باید در اجلاس اخیر اتحادیه عرب دید. جدا و مهم‌تر از بازگشت سوریه به این اتحادیه، بازگشت موضوع فلسطین به این برجسته‌ترین سازمان عربی دنیا، قابل توجه بود. هرچند شاید روایت سران عرب همچنان با مطالبات و حقوق مردم فلسطین فاصله دارد، اما همین‌که در بیانیه پایانی نشست جده بر «محوری بودن موضوع فلسطین در جهان عرب» تأکید می‌شود، نکته و رهاورد مهمی است.می‌دانیم که آرمان ر‌هایی فلسطین سال‌های سال یکی از اصلی‌ترین محور‌های گفتمان مسلط بر جهان عرب بود و گروه‌های دارای رویکرد ملی‌گرایی عربی، داعیه‌دار حمایت از مردم فلسطین به عنوان گوشه‌ای اشغال شده از جهان عرب بودند، اما به تدریج و با خیانت برخی سران کشور‌های عربی و پیوستن به طرح‌های سازش، این موضوع در گفتمان حکومت‌های عربی کمرنگ شد. کار به جایی رسید که ترامپ در قالب طرح موسوم به «صلح ابراهیم»، سازش را به جنوب خلیج‌فارس کشاند. در تمام این سال‌ها البته ملت‌های عرب راهی جدا رفته و همچنان در کنار برادران و خواهران فلسطینی خود بودند. در طول چهار دهه گذشته هرچند دولت‌های عرب به آرمان فلسطین پشت کردند، اما جریانات مردمی، و به‌ویژه روشنفکران و فرهیختگان جهان عرب، قدس را هیچ‌گاه فراموش نکردند.اما چه شد که دولت‌های عرب که مدتی بود خود را به ندیدن حقیقتی به نام فلسطین می‌زدند، به ناگاه از محوری بودن آن سخن راندند؟ پاسخ را باید در موفقیت «مقاومت» جست‌وجو کرد. در طول سه دهه گذشته، و به‌خصوص پس از آزادی جنوب لبنان، بسیاری از سیاسیون منطقه نخواسته‌اند واقعیتی به نام مقاومت را بپذیرند و این مقاومت بوده که در میدان خود را بر مناسبات و ترتیبات تحمیل کرده است. زمانی که جنوب لبنان آزاد شد، بسیاری از سران عرب مقهور افسا انتقاد فرزند شهید منا...

استاد مطهری (ره) داستان معروفی از سیره دانشمند بزرگ شیعه، علامه حلّی، نقل می‌کند که خواندنی است: «برای علامه حلّی این مسئله فقهی مطرح‌شده بود که اگر حیوانی در چاه بمیرد و باعث شود که میته­ نجس در چاه باقی بماند، با آب چاه چه باید کرد؟ اتفاقاً در این هنگام حیوانی در چاه آب خانه علامه حلّی افتاد و او ناگزیر بود برای خود نیز استنباط حکم بکند. در این مورد به دو طریق امکان حکم کردن وجود داشت: اول اینکه چاه را به‌کلی پر کنند و از چاه دیگری استفاده نمایند و دیگر اینکه مقدار معینی از آب چاه را خالی کنند و از بقیه آب بلااشکال استفاده کنند. علامه حلّی متوجه شد که در مورد این مسئله نمی‌تواند بدون غرض حکم کند، زیرا نفع خود او هم در قضیه مطرح بود. این بود که دستور داد ابتدا چاه را پرکنند و بعد با خیال راحت و بدون فشار وسوسه نفس به صدور حکم و ارائه فتوا پرداخت.»یکی از ویژگی‌های تعریف‌شده برای فق‌های جامع‌الشرایط، پیروی نکردن از وسوسه‌های «هوای نفس» است. کسی که می‌خواهد برای دیگران تصمیم‌گیری کند باید مراقب باشد القائات نفسانی خودش بر اتخاذ تصمیمش اثر نگذارد.سال گذشته رهبر معظم انقلاب‌اسلامی در دیدار رمضانی کارگزاران نظام با اشاره به «تعارض منافع کارگزاران» بر پرهیز از ترجیح محبوبیت بر مصالح کشور تأکید کردند و در دیدار اخیر نمایندگان مجلس با کلیدواژه «سال آخر مجلس» تصریح کردند که «نگذارید وجاهت‌طلبی روی حرف‌ها و شعار‌ها اثر بگذارد؛ یعنی اینکه حالا ما اگر چنانچه این حرف را زدیم، این شعار را دادیم، مردم به ما علاقه پیدا می‌کنند، احتمال رأی‌آوری بالا می‌رود، این را به‌کل از ذهنتان خارج کنید؛ این یکی از آن مجاهدت‌های مهم و لازم است.»مردم‌سالاری به معنای دخالت دادن مردم در تعیین سرنوشت خویش پ انتقاد فرزند شهید منا...